امروز اما از آن ویار های همیشگی گرفته بودم که مثلا یکهو در اوج خوشحالی دلم هوای دیدن ِ سکانس شهادت "رسول" برادر رضایِ روز سوم را می کند .
لذا در اوج بی تفاوتی و گیج و منگی رفتم سراغ "دلشکسته" . اصلا به هوای بحث جامعه شناسی اش نه اما شاید به هوای دیدن ِ عشق شیرین و قابل لمسی که ته فیلم زیر زبانت می چشی .
راستش بعضی فیلم ها را هم توی بچگی باید دید و هم توی بزرگی، بزرگی آنقدر که یک عقیده ای برای خودت داشته باشی
درکی از خوب و بدی داشته باشی و بتوانی خودی را از بیخودی تشخیص بدی !
دلشکسته از آن فیلم هاست، از آن هایی که اگر بی تفاوت هم نگاهش کنی باز تهش یک چیزی می چینی و می بری . شاید عشق شاید تنفر و شاید لبخندی کوتاه و گذرا .
امروز که به حرف های "نفس" و نفس هایی که اینجا زاده شده اند اما روحشان برای این جا نیست،فکر می کردم گفتم کاش می شد همه ی ما ؛
همه ی ما، بعد از آن هایی که هشت سال رفتند و از صافیِ ایمان رد شدند یک پایان نامه ای داشتیم و یک همدرس تجویزی مثل "نفس"!
حتی مثل "امیرعلی" جمع دو ضد و اجبار به همفکری !
حقیقتا اگر یک روز ما به مخالف ها اجازه ی بیانِ دلیل تنفر و در آخر مخالفتشان می دادیم و همینطور آن ها اجازه ی شناساندن آدم های ِ ناب ایمانی را به ما می دادند دنیا چیزی زیبا تر از الان بود .
+دلم عجیب هوای جنوب کرده . :(
درباره این سایت